Section #4

  (Zmrużyłam oczy a łzy kapały mi na ziemię. Wtedy usłyszałam jakiś męski głos, odwróciłam się z najgorszymi myślami...) 

 Oczy miałam cały czas zmrużone. W ogóle nie miałam zamiaru się odwracać, ale nic innego nie mogłam zrobić. Odważyłam się. Wzięłam z ziemi jakiegoś patyka na wszelki wypadek. Może to się wydawać śmieszne, ale nie wiedziałam co robić, a z takim patykiem jest troszkę raźniej. Kiedy odwróciłam się o 180 stopni ujrzałam znaną mi twarz. Był to mój idol Justin Bieber. Otarłam szybko łzy, patrzyłam mu pytająco w oczy oddychając przez usta z powodu kataru.
-Co tutaj robisz?-spojrzał mi głęboko w oczy pytająco. Zastanawiałam się przez chwilę co mu odpowiedzieć i ze spuszczoną głową postanowiłam odpowiedzieć mu żałośnie.
-To samo pytanie mogłabym zadać Tobie..-zastanawiałam się co ja wyrabiam?! Takie rzeczy wypowiedzieć do idola? Taka spokojnie? To ten strach? Ten szok?! Sama nie wiedziałam co się ze mną stało.
-Szukałem Cię.. Chciałem Ci coś oddać.-powiedział lekko się uśmiechając, oddał mi mój notesik i spojrzał na ziemię na której leżał mój dres. Uśmiech z jego twarzy momentalnie zniknął.
-To, ty, tu, co? Ty tutaj śpisz prawda? Co się stało?-powiedział zaniepokojony. Popatrzyłam chwilę na niego, pokiwałam przecząco głową i na chwilę zamknęłam buzie patrząc w ziemię.
-Trochę długo by tu opowiadać..-na moim policzku pojawiło się kilka łez.
-Mam czas.-parsknął chłopak z uśmiechem na twarzy.
-Nie, nie chce Ci zajmować czasu, przecież już prawie północ na pewno jutro masz koncerty czy coś..-nie wiem co to było, ale nie mogłam patrzeć w oczy Kanadyjczyka,
otarłam łzy chusteczką. Piosenkarz nic nie odpowiedział, jedynie wziął mój dres, założył mi go i wziął resztę moich rzeczy. Ruszyliśmy z okropnego lasu w stronę centrum Japonii.
-Dlaczego to robisz?-zapytałam zdziwiona patrząc na chłopaka, który prowadził nas nie wiem gdzie. Ufałam mu.
-To twoje oczy.
-Moje oczy?
-Tak, nie wiem jeszcze co, ale są wyjątkowe, jestem bezradny.-zmarszczył brwi. Zaśmiałam się cicho pod nosem.
-Przepraszam chyba? Jak mnie znalazłeś w lesie?-powiedziałam uśmiechając się do chłopaka.
-Może najpierw dojdziemy do domu?
-Jakiego domu?!-trochę to wykrzyczałam i zatrzymałam się.
-Ufasz mi?-powiedział stojąc przede mną.
-Tak bardzo.-ruszyliśmy dalej.
Jednym słowem, którym bym go opisała to "ideał". Nie wiedziałam, że taka historia może mnie spotkać w życiu, ale to dopiero był początek. Po 20 minutach drogi dotarliśmy do jakiegoś mniejszego domku nad jeziorem.
-To twój domek?
-Nie, to domek mojego przyjaciela, przyjechałem w odwiedziny. No wiesz..-po raz pierwszy się uśmiechnęłam do chłopaka i pokiwałam twierdząco głową. Po chwili weszliśmy do środka. Było tam zupełnie pusto.
-A gdzie jest Christian?
-Christian? Widzę, że się interesujesz nieco Bieberem?
-Wiesz, w końcu jestem belieber..-zaśmiałam się równocześnie z Justinem, usiedliśmy na kanapie.
-Jesteś bardzo spokojna, wiesz?
-Może to przez ten szok, strach? Gdybyś mnie znał na co dzień wiedziałbyś, że jest inaczej. Jestem pyskata, szalona, zakręcona, głupia, dziwna...-mówiłam po czym Justin zaczął się śmiać. Patrzyłam na niego chwilę jakby z nerwami, ale po chwili sama zaczęłam się z siebie śmiać.
-Szok? Strach? Co się stało?-powiedział po czym przestał się śmiać.
-Na prawdę chcesz słuchać mojej historii?
-A czy inaczej bym Cię tutaj przyprowadzał?-wywrócił swoimi czekoladowymi oczami.
-Masz rację.- odchrypnęłam i opowiedziałam mu całą historie. Widziałam u niego zainteresowanie co wzbudziło we mnie radość. Kiedy skończyłam chłopak był zdziwiony i przyznał, że ta historia jest okropna. Potakiwałam.
-Może to będzie dziwne, ale za niecały tydzień mam koncert w Chicago, ale jutro tam lecę więc jeśli chcesz to...-uniósł do góry brwi. Byłam zszokowana, na początku nie chciałam się zgodzić, ale długo mnie nie namawiał. Po jakimś czasie się zgodziłam. 

Nie wiedziałam jak ja mogę się mu odwdzięczyć? Przytuliłam go mocno, podziękowałam. Zaproponował żebyśmy poszli spać bo już było długo po północy a jutro o 11:00 wyjeżdża. Na początku nie wiedziałam gdzie mam spać, ale kanadyjczyk szybko to wyczuł i zaprowadził mnie do drugiego pokoju w którym było małe łóżko, telewizor i trochę ozdób. Do teraz nie wiedziałam gdzie jest Christian, ale nie chciałam pytać, to nie moja sprawa przecież.
-Dobrze, to przebież się i śpij dobrze.-powiedział po czym pokierował się w stronę drzwi.
-Justin!-krzyknęłam w ostatniej chwili kiedy wychodził z pokoju.
-Dziękuje Ci bardzo mocno..-jeszcze raz przytuliłam mocno chłopaka. On jedynie się uśmiechnął i wyszedł z pokoju.
-Ja chyba śnię..-uśmiechnęłam się do siebie nie wierząc w to co się dzieje. Wzruszyłam ramionami radośnie i wciąż patrzyłam na drzwi przez które wyszedł Justin. 

Nie traktowałam go już jako jakiegoś Justina Biebera, celebryty, idola, traktowałam go jako swojego najlepszego przyjaciela. Szybko przebrałam się w pidżamę, związałam koka i położyłam się. Byłam tak zmęczona, że wystarczyło się położyć, a już moje oczy się same zamknęły i usnęłam. Obudził mnie zapach naleśników i dźwięk gitary, która gra piękną piosenkę...

***

Witajcie, jej jak dawno nie dodawałam rozdziału matko. Przepraszam, ale jakoś nigdy nie miałam czasu. Coraz bliżej wakacje, trzeba pomyśleć gdzie jechać itp. Chora jestem także przepraszam za jakiekolwiek błędy. Dziękuje, że to czytacie. Wiem, że jest żałosny i krótki, ale to nasza tradycja hihi. Gify nie świadczą o wyglądzie Sally, po prostu biorą ogółem jej czynności i rozdział. Do następnego rozdziału. Czytasz?-piszesz!

ilysfm♡ @pssbieberox

Section #3

LISTEN

   (-Nie kochanie, to Japonia.-uśmiechnęła się. Mówiłyśmy po angielsku. Kiedy powiedziała ''Japonia'' zamurowało mnie. Stałam z otwartą buzią, a kiedy odwróciłam się wolno z dachu lotniska zwisał wielki bilbord ''Welcome to JAPAN!!''. Byłam w wielkim szoku.)

-Ja-ja-japonia?!-powiedziałam sama do siebie dramatycznie po czym zmniejszyły mi się oczy z przerażenia.

-Jest jakiś problem kochanie?-widocznie zrozumiała, że mówiłam to do niej lecz ja nie zważając na nic pokierowałam się przed siebie szepcząc ''Japonia''. Byłam w wielkim szoku, miałam ochotę stanąć na środku drogi i płakać. Podobnie w sumie zrobiłam. Stanęłam w kącie korytarza na lotnisku. Postawiłam walizkę, odgarnęłam długą grzywkę do tyłu i wyjęłam telefon z bagażu. Po moim policzku spłynęła kilka kropel łez, tak znienacka. Nie potrafiłam ich powstrzymać to chyba z przerażenia. Chciałam zadzwonić do cioci, czy do kogokolwiek o pomoc, ale zawsze musiał być jakiś problem. Mianowicie nie miałam środków na koncie i zasięgu. Otarłam te kilka łez opuszkami palców, wzięłam walizkę i wybiegłam na zewnątrz. Nie miałam pojęcia co robić, nie znałam języka jedynie miałam nadzieję, że dogadam się po angielsku. Nie wiedziałam

jaką mają walutę, ale zaryzykowałam. Ruszyłam przed siebie w celu dojścia do sklepu. Rozglądałam się wokół siebie, nie mogłam powstrzymywać łez. Miałam ochotę w coś mocno przywalić a za razem się do kogoś przytulić. Kiedy obróciłam się celu rozglądnięcia poczułam na swoich plecach czyjeś plecy. Najwidoczniej na kogoś wpadłam. Odruchowo przez łzy wypowiedziałam łamiącym się głosem ''I'm sorry''. Kiedy się odwróciłam w stronę człowieka ujrzałam dobrze znaną mi twarz. To był chłopak, mianowicie

miał czekoladowe oczy, malinowe wargi i włosy postawione na żelu. Powiedziałam łamiącym się głosem, lecz już szczęśliwszym:

-Justin Bieber?

-Tak..-zaśmiał się, ale na widok moich łez jego mina zrzędniała.

-Dlaczego płaczesz?

-To dość długa historia, ja-ja nie chce Ci zabierać czasu bo po co. Tylko czy mogłabym prosić o autograf dla Teddy?-powiedziałam jąkając się i ocierając łzy. Widziałam jak on na mnie patrzył z żalem. Najchętniej bym mu teraz wszystko opowiedziała i wtuliła się w niego, ale wszystko mi wyleciało z głowy. Byłam w takim szoku, że nawet nie zdałam sobie sprawy z kim rozmawiam, nawet nie wiedziałam co on tutaj robi. Chciałabym zapytać, ale nie miałam sił mówić. Podałam mu mały notesik i długopis. Przykleiłam do twarzy sztuczny uśmiech. Justin jeszcze raz zapytał dla kogo. Miałam zamiar mu powtórzyć, ale na widok jakiegoś wytatuowanego pakera, który stał za gwiazdą, a na pewno nie był z chłopakiem i patrzył na mnie zadziornie pobiegłam. Wzięłam walizkę i wbiegłam w jakiś zauek. Sama nie wiedziałam co robie. Jedyne co zapamiętałam to to, że Justin się na mnie dziwnie popatrzył jak by było mu mnie żal i wykrzyczał ''Wiedz, że możesz na mnie liczyć''. Powstrzymałam jakoś łzy i postawiłam walizkę na przeciwko siebie. Wyjęłam chusteczkę z kieszeni, usiadłam na walizce i znów zaczęłam płakać. Łzy ocierałam chusteczką. Nie miałam pojęcia co robić.. Na nic już nie miałam siły. Jedyne co robiłam to szlochałam siedząc na walizce. Po dobrej godzinie płaczu podarłam chusteczkę na kilka kawałków i wyrzuciłam przed siebie. Po co tutaj przyjeżdżałam? Chciałam wziąć się w garść. Było mi ciężko to zrobić, ale musiałam. Żałowałam też, że nie uświadomiłam sobie, że gadam z Justinem. Przecież to był mój idol a ja zachowałam się jak jakaś dziewczyna z ADHD. Wybiegłam z zauku aby zobaczyć czy czasem nie ma tam jeszcze kanadyjczyka. Wiedziałam, że już go pewnie nie będzie, ale chciałam tego doświadczyć. Tak też było, nie ujrzałam tam chłopaka. Zasmucił mnie ten fakt, ale nie będzie na mnie przecież czekał. Westchnęłam i ruszyłam z walizką

przed siebie. Sama nie wiedziałam gdzie idę. Poszłam w prawo, przed siebie, tak całkiem bez celu. W końcu nastała noc, a ja wciąż błąkałam po ulicach. Miałam szczęście, że nikt mi nic nie zrobił, ale wciąż mogło to się stać. Bateria w telefonie powoli się rozładowywała. Nie miałam przy sobie nic, miałam ochotę się zabić. Poszłam jakąś dróżką do małego lasu. Zjadłam jakieś owoce z drzewa bo nic cały dzień nie spożyłam, a to była jedyna deska ratunku. Położyłam swój dres na środku lasu a na nim siebie. Spojrzałam na telefon, była 23:48 i właśnie wtedy bateria mi padła. Dzisiaj ostatecznie pojawiło się kilka kropel łez na moim policzku. Po chwili je otarłam. Położyłam się na dresie. Już mi nie zależało czy ktoś mnie zabije czy nie. Czy będzie burza, czy jakieś zwierzę mnie pogryzie. Nie miałam innego wyjścia. Leżałam na dresie i wpatrywałam się w gwiazdy rozmyślając co będzie dalej. Same czarne scenariusze przechodziły mi przez myśl. Znowu pojawiły się one... te głupie łzy. Nie miałam już sił ich ocierać, nie wiem skąd one się wzięły skoro wszystko chyba już wypłakałam. Nagle usłyszałam jakiś szelest. Szybko się zerwałam. Wzięłam swój dres, komórkę i schowałam się za jakimś wielkim drzewem. Spoglądałam przed siebie kto to. Nagle poczułam czyjąś dłoń na moim ramieniu. Cała się trzęsłam. Zmrużyłam oczy a łzy kapały mi na ziemię. Wtedy usłyszałam jakiś męski głos, odwróciłam się z najgorszymi myślami...

 

***

Cześć. Tak wiem, że rozdział jest żałosny, krótki i bez sensu, ale jestem chora, źle się czuje, a chciałam dodać, jeszcze dzisiaj. Obiecuje, że niedługo dodam nowy bo nie wiem czy pójdę w tym tygodniu do szkoły ew.. Dziękuje wszystkim za te miłe komentarze, nawet nie wiecie ile dla mnie znaczą te słowa. Przypominam, że jeśli chcesz się znaleźć w zakładce ''Informowani'' napisz swój user właśnie w tej zakładce. Jeśli was informuje, a wy nie komentujecie to przestanę was informować bo nie ma sensu. Moglibyście dać tutaj rt i spełnić moje marzenia tak z innej beczki? To dla mnie wiele znaczy:( KLIK. To chyba tyle, nie rozpisuje się. Dziękuje wam za uwagę i do następnego rozdziału. Czytasz?-Komentujesz!

ilysfm♡ @pssbieberox

Section #2

(Przygryzłam wargę, powywracałam oczami dookoła i zaczęłam się pakować. Jutro miałam zamiar o tym powiedzieć moim znajomym.)

Byłam taka szczęśliwa, że nie mogłam wydusić z siebie ani jednego słowa. Szybko pobiegłam po walizkę na dół. Ignorowałam tatę ze swoją kochanką, teraz już wszystko ignorowałam. Wzięłam walizkę ze strychu
i pobiegłam z nią znów do swojego pokoju. Tata jak zwykle się mną nie interesował, ale przecież to MÓJ tata, on nigdy się mną nie interesuje. Rozsunęłam szybko walizkę,
otworzyłam szafę i zaczęłam się szczęśliwie pakować słuchając piosenek mojego idola. Nagle usłyszałam pukanie do moich drzwi.
-Proszę?-zawołałam a w moich drzwiach ukazał się tata ze swoją kochanką.
-Musimy porozmawiać.. Jedziesz do Ameryki rozumiem, więc chciałbym mieć pewność, że jesteś na to dość odpowiedzialna?- powiedział siadając ze swoją kochanką na krzesłach.
-Phi, gdybyś mnie znał, sam byś sobie odpowiedział.-skrzywiłam się i zaczęłam przecząco kręcąc głową z zawiedzenia.
-Nie tym tonem dobrze? I Jeszcze jedno. Gdybyś mogła to załatw nam tam prace, a zwłaszcza mojemu skarbowi..-pocałował w policzek tą lafiryndę.
-Ha, już wszystko jasne. Nie przyszedłeś tutaj bo się o mnie martwisz, chcieliście po prostu tam również jechać. Prosisz mnie o pracę? Dziecko? Jesteś okropny tylko ta
lafirynda się dla Ciebie liczy! A mama? Zapomniałeś już o niej? Nienawidzę Cię wiesz? -na moje szczęście byłam już spakowana. Długo mi tol nie zajęło. Kiedy jestem bardzo szczęśliwa wszystko idzie mi szybko. Ostatnie co wzięłam to słuchawki i iPad. Po policzkach spłynęły mi łzy. Słyszałam, że oni jeszcze coś krzyczeli, ale nie
zwracałam na nich uwagi. Wzięłam swoją walizkę i szybko wybiegłam z domu. Jedyne miejsce do którego mogłam się teraz udać to Teddy. To moja jedyna przyjaciółka. Nie
miałam wielu przyjaciół, w sumie tylko ją. Ona też kochała Justina. Chłopaki z mojej szkoły to nie tylko pasztety, ale chamy nad chamami. Nienawidzę ich. Pokierowałam
się  stronę jej domu. Włożyłam słuchawki w uszy i zaczęłam słuchać piosenek. Czasami zastanawiałam się, czemu to właśnie ja? Czemu mi najważniejsza osoba w życiu
odeszła? Czemu własny ojciec mnie nienawidzi? Czemu nie mogę powiedzieć osobie która ocaliła mi życie jedyne ''Dziękuje''? Czemu nie mogę go spotkać? Muszę lecieć
648765787 kilometrów żeby być szczęśliwą? Widocznie tak.. Myślałam tak idąc do Teddy, nie obyło się bez kilku słonych łez. Kiedy w końcu dotarłam do Teddy, ona sama we
własnej osobie otworzyła mi drzwi, była zszokowana na widok mnie z walizką. Już nie raz byłam u niej z powodu taty, ale nigdy nie z walizką..
-Sally? Co się stało, wchodź..-krzyknęła rozszerzając drzwi. Weszłam bez słowa, ona zdążyła się domyślić.
-Tatuś?-zapytała kiwając głową, a ja odpowiedziałam przytakując. Poszłyśmy do jej pokoju. Zrobiła nam gorącą czekoladę. Jej rodziców nie było przez kilka dni, była
jedynaczką jak ja. Wzięłam od niej gorącą czekoladę i obie usiadłyśmy na jej w miarę dużym łóżku. Opowiedziałam jej wszystko wykluczając USA. Teddy zaczęła mnie
pocieszać. Ona była kochana i zaczęła mówić, że będzie przy mnie w wakacje, nie będę musiała spędzać czasu z tatą, będziemy zawsze razem. A ja nie mogłam patrzeć jak
ona się ''podnieca'' na taką myśl, wiedziałam, że to nie możliwe. W końcu nie wytrzymałam, zasłoniłam twarz dłońmi i wydusiłam
-Nie spędzimy ich razem..-prawie to wykrzyczałam, a jej oczy się powiększyły.
-Jak to nie?
-Ja-jade do Ameryki, moja rodzina, tata, mama sama rozumiesz-powiedziałam dość smutno.
-Ja nie wiem, czy się cieszyć czy płakać..-powiedziała dość spokojnie.
-Jak to?-spodziewałam się innej reakcji..
-Popatrz, USA, chłopaki, miasta, rodzina, zakupy, etc, a z drugiej strony to 2 ostatnie dni razem..-była zdezorientowana, widziałam.
-Ciesz się, nie chcę żebyś się smuciła, proszę Cię!-zaczęłam się śmiać, po chwili ona się dołączyła. Resztę nocy przegadałyśmy. Szczerze mówiąc ona była chyba bardziej
podekscytowana niż ja. W duchu cały czas się z niej śmiałam. Miałyśmy plany iść razem na zakończenie roku i ten dzień spędzić razem. Nie będę opisywała 30 czerwca,
zakończenia bo chyba wszyscy wiecie jak wygląda zakończenie roku i dzień z przyjaciółką? Plotki, chłopaki, lody, zakupy, kawały i oczywiście Justin. Nie mogło go
zabraknąć, zaczęła o nim mówić, jak bym go spotkała w Ameryce, żebym wzięła jej autograf od niego etc. Już była noc kiedy zaczęła o nim marzyć, a ja słuchając jej
usnęłam. Obudził mnie jej krzyk.
-Co się stało?!-wyskoczyłam z łóżka.
-Za godzinę masz samolot!-wykrzyczała to a mi się powiększyły bardziej oczy.
-CO?! JAK TO?! Jak Ci się udaje tak rano wstać?!?!-wykrzyczałam jeszcze głośniej niż ona i szybko pobiegłam odbyć ranną toaletę. Gdy wyszłam, pobiegłam do pokoju, w
którym spałyśmy. Ona była już na dole, pakowała moje ciuchy w których chodziłam wczoraj. Była taka opiekuńcza i kochana. W pokoju ubrałam się w białą bokserkę, na nią
nałożyłam krótki top na którym widniał dodatek komiksu, dobrze znany ''POW!!'' muszę przyznać, że fajnie pasowała do niebieskich, przedartych legginsów i czerwonych
vansów. Swoje włosy pokręciłam własną lokówką. Dwa kosmyki zamieniłam w drobne warkoczyki i spięłam ich lecąc na ukos. Musnęłam rzęsy tuszem, a usta błyszczykiem.
Taki makijaż lubiłam, jeśli można to nazwać makijażem.
-Jest z 30 stopni w cieniu, co ta grubo?-zapytała Teddy śmiejąc się cicho a ja tylko zmrużyłam oczy. Miałam farta bo lotnisko było z pięć minut od domu Teddy. Zjadłyśmy
szybko gofry przygotowane wcześniej przez Teddy, rozmawiając jeszcze. Okazuje się, że zajęło nam to 30 minut. Miałam jeszcze z 15 minut na dojście na lotnisko, bo lepiej
być w końcu wcześniej, tak? Wzięłam swoją walizkę na kółkach za rączkę i wyprowadziłam przed jej dom. Teddy miała mnie odprowadzić, ale nagle stanęła..
-Co jest kochanie?
-Nie mogę Cię odprowadzić..-odpowiedziała Teddy.
-Czemu?
-Sally, już nie raz się rozstawałam. To tak bardzo boli, zwłaszcza na lotnisku. Ten widok kiedy osoba, która jest dla Ciebie na prawdę ważna Cię opuszcza, wchodzi
do tego samolotu. Chcę Ci życzyć szczęścia, mam nadzieje, że jeszcze się kiedyś zobaczymy-zobaczyłam łzy na jej policzkach, po chwili poczułam je też u siebie.
-Głuptasie, wiesz, że wrócę przecież...-nagle poczułam coś co się sprzeciwia temu co mówię.
-Posłuchaj tej piosenki, jak będziesz szła na lotnisko.
-To nasza ulubiona piosenka, oprócz Justina...-zaśmiałam się mając na policzkach łzy.
-Wiem. Kocham Cię wiesz? Do zobaczenia mam nadzieję, nie zapomnij o mnie..-próbowała ukryć swoje łzy uśmiechem, co ja też próbowałam.
-Wiesz, że nigdy ja Ciebie również.-włożyłam sobie słuchawki i nacisnęłam ''PLAY'' na telefonie. Pomachałam jej ostatecznie, a ona weszła do swojego domu. Poczułam
jak łzy kapią mi na ziemię. Zmrużyłam oczy i ruszyłam przed siebie wczuwając się w piosenkę. Patrzyłam w ziemię pytając czemu muszę lecieć tyle kilometrów żeby być
szczęśliwą? Nim piosenka się skończyła doszłam na lotnisko. Szczerze? Te wielkoludy mnie przerażały, nie chciałam tam wsiadać...Sama... Drżałam, nagle usłyszałam moje
imię. To był pilot.
-Dobrze, że pani jest, niech pani już wejdzie, zaraz startujemy.-uśmiechnął się i wszedł do samolotu. Popatrzyłam na zegarek. Było za wcześnie ale w końcu oni wiedzą
lepiej. Weszłam do samolotu. Cała drżałam. Żeby załagodzić strach, ból włączyłam piosenki idola oczywiście. Patrzyłam w okno, miałam najlepsze miejsce, nie musiałam
patrzeć na innych. Nawet nie wiem kiedy zasnęłam, byłam bardzo zmęczona. Obudziła mnie stewardesa.
-Proszę wysiadać, już jesteśmy.-była uśmiechnięta i bardzo miła, ale w końcu to jej praca. Widziałam ją za mgłą, ale zaraz przetarłam oczy.Uśmiechnęłam się i wysiadłam.
Wydawało mi się za szybko, do USA się leci z 6 godzin. Przypomniałam sobie kiedy wysiadałam, żeby zapytać czy dotarliśmy do dobrego miejsca, jeszcze mama mi to
mówiła, ale po co skoro chyba nie pomyliłam tych samolotów? Wyczekiwałam na moją rodzinę. Patrzyłam po całym lotnisku, ale nikogo nie było. Po godzinie wyczekiwania
podeszłam do jakiejś pani, która stała za ladą.
-Przepraszam, to jest Chicago prawda?-zapytałam uśmiechając się, wiadomo, że to USA.
-Nie kochanie, to Japonia.-uśmiechnęła się. Mówiłyśmy po angielsku. Kiedy powiedziała ''Japonia'' zamurowało mnie. Stałam z otwartą buzią, a kiedy odwróciłam się wolno
z dachu lotniska zwisał wielki bilbord ''Welcome to JAPAN!!''. Byłam w wielkim szoku.

***

Dzisiaj rozdział jest taki krótki i beznadziejny wiem wiem. Próbowałam brać wszystko ogółem bo się spieszyłam bo właśnie potem idę na skype rozmawiać z tą rodziną z USA nrjklmvnberk. Obiecuje, że nowy rozdział dodam albo wcześniej lub najpóźniej w czwartek już z Justinem. Jeśli chcesz być informowanym napisz swój user w zakładce ''Informowani''.

Czytasz?-Komentujesz!  
ilysfm♡ @pssbieberox

Section #1

  W lipcu skończę 17 lat. Nazywam się Sally Robinson, jestem polką lecz mam rodzinę w Ameryce i bardziej zaliczamy się do Ameryki niż do

Polski. Sama nie wiem dlaczego, po prostu uwielbiam język Angielski, ale mam to w genach jak i moja mama która wymyśliła moje imię ''Sally''. Jeśli chodzi o mamę to

nie żyje już rok, umarła gdy miałam 16 lat na raka, jak i dziadkowie. Wychowuje się z moim tatą i jego kochanką której nie cierpię. Jestem jedynaczką i właśnie w tej

sytuacji zdaje sobie sprawę jak bardzo chciałabym mieć rodzeństwo. Niby jesteśmy bogaci, mój tata jest prawnikiem więc nie jest tak źle, ale wolałabym mieć z powrotem

mamę niż te pieniądze. Tak bardzo brakuje mi rozmów z nią, jej rad, uścisku, wieczorów na których oglądałyśmy komedie, wspólne zakupy. Już się przyzwyczaiłam, jest mi

z tym ciężej niż sobie wyobrażacie, ona była dla mnie wszystkim. Tata zawsze nie pochwalał mnie, moich pomysłów, zawsze odczuwałam jak by mnie nie znosił nie wiem

dlaczego. Nie chcę mi sie z nim gadać, ani nawet patrzeć chociaż to mój tata. Od kiedy ma tą kochankę już nie ma dla mnie czasu, sama sobie radzę ze wszystkim

praktycznie nie ma go w domu. Kiedyś chciałam się nawet okaleczać, ale powstrzymał mnie od tego mój idol Justin Drew Bieber. Byłam wierną mu belieber od kilku już lat. Wiedziałam, że i tak nigdy

go nie spotkam, poddawałam się ze spamowaniem ze wszystkim, wiedziałam, że i tak się nie uda. Któregoś dnia zdałam sobie sprawę z tego, że chociaż mam 17 lat jeszcze

nie dam rady sobie sama. Wiedziałam, że nie mam co liczyć na pomoc ze strony taty, czy rodziny z jego strony. Wiedziałam jednak, że może mogę liczyć na jakąś pomoc ze

strony mojej mamy rodziny, czyli tej która mieszkała w Ameryce? W końcu tam był mój chrzesnoojciec, rodzina, ciocia, wujek i słodki prawie 3 letni kuzyn. Nie widziałam

się z nimi z kilka lat. Niby mam skype i mam ich w kontaktach, ale nigdy nie mogę na nich trafić kiedy są dostępni..

  Była sobota rano, 22.06.2014r. co prawda były już prawie wakacje. Weszłam rano szybko na laptopa byłam w pidżamie jeszcze zaspana, ale nie przegapiła bym okazji

rozmowy z ciocią. Weszłam szybko na skype i zobaczyłam, że są dostępni. Podskoczyłam z radości, uśmiechnęłam się i chciałam do nich zadzwonić, ale co prawda trochę

się bałam. Obgryzałam paznokcie i w końcu wzięłam się na odwagę i zadzwoniłam jednak była zajęta. Zdałam sobie sprawę, że pewnie ciocia rozmawia ze swoim mężem, który

jest nadal w Polsce. Nie chciałam tracić czasu więc poszłam jakoś się szybko ogarnąć. Odbyłam poranną toaletę, a że było lato ubrałam się luźno.

Mianowicie to ubrałam czarne zadrapane spodenki, bluzkę bokserkę, a na nią top na którym widniał Garfield. Ubrałam szybko Converse, ogarnęłam włosy, przejechałam

pomatką po ustach i musnęłam swoje rzęsy tuszem. Nie lubiłam się bardzo malować. Wróciłam szybko do swojego pokoju, położyłam laptopa na stoliku obok okna, który był

przeznaczony na laptopa i spróbowałam zadzwonić jeszcze raz. Udało się. Zobaczyłam ciocię, jej córkę i małego Erdena, który był moim kuzynem był taki słodki. Oczywiście

mówili oni też po Polsku, jeszcze na moje szczęście nie zapomnieli języka bo chociaż byłam dobra z angielskiego bałam się rozmawiać po angielsku.

-Hej..-powiedziałam mocno uśmiechając się i machając do kamerki. Oni odwdzięczyli czynność.

-Witaj kochanie co tam? Jak tam mama?- byłam trochę zdziwiona, że nie wiedzą, ale przecież to tyle kilometrów a na skype ostatni raz widzieliśmy się z półtora roku temu.

-Dobrze, dobrze, a mama? Mama umarła rok temu..-spuściłam głowę na dół i przęknęłam ślinę.

-Jak to? Matko, tak nam przykro.-zobaczyłam u nich łzy w oczach.

-Ale już się powoli przyzwyczajam, wiadomo brakuje mi jej, ale nic nie zrobię.-przykleiłam do siebie sztuczny uśmiech, którym próbowałam ich przekupić. Oni wiedzieli, że

ze strony taty i jego rodziny nie mam żadnego wsparcia dlatego zaproponowali mi coś.

-Wiesz co skarbie? Wiesz, że jesteś dla mnie jak córka, wakacje zaczynają się w lipcu dlatego w lipcu przyjedziesz tutaj na 2 miesiące czyli całe wakacje, opowiesz nam

wszystko, potrzebujesz teraz wsparcia, wiemy, że ze strony taty nie masz na co liczyć, tylko proszę nie odmawiaj..-powiedziała Kathy czyli mama mojego kochanego kuzyna.

W sumie sama już nie wiedziałam czy to Kasia jest moją kuzynką czy Erden, ale mówiłam jej Kasiu bez względu na nic. W końcu raczyłam odpowiedzieć na ich prośbę.

-A-a-ale-ale ja nie mogę.. nie mogę Wam wejść na głowę, nie mam dużych oszczędności, a tata mi na pewno nie da, nie mogę tyle od Was żądać, nie mogę.-zasłoniłam twarz

ręką bo poczułam jak łzy szczęścia wypływają mi z oczu. Zawsze chciałam tam lecieć, ale nie chciałam im wchodzić na głowę, tyle pieniędzy i w ogóle.. Jąkałam się i nie

wiedziałam co powiedzieć.

-Przestań skarbie, jakie pieniądze? Oddasz nam kiedyś, przynajmniej będę miała pewność, że podasz mi szklankę wody na starość?-zachichotała mama Kasi czyli pani Joanna,

mama też mojego chrzesnoojca.

-Nie, nie wiem co powiedzieć.. Oczywiście, że podam-zaśmiałam się cicho pod nosem.

-Wystarczy jedno ''tak''.-powiedziała Kasia. Po chwili zastanowienia odpowiedziałam stanowczo:

-Tak, matko nie wiem jak dziękować.-zaczęłam się cieszyć jak głupia. Rozmawialiśmy chyba jeszcze z 2 godziny. Powiedzieli, że oni zajmią się wszystkim czyli biletami,

wizami etc. Byłam taka szczęśliwa, że nie wiedziałam co powiedzieć. Po kilu godzinach musieliśmy kończyć bo Erden był śpiący, z resztą jak oni wszyscy. U mnie było

jeszcze troche czasu bo u nich jest o 6 godzin w tył więc  miałam jeszcze czas. 6 dni minęło jak 6 minut. Nim się obejrzałam był już 28.06.2014r. denerwowałam się bo

nie dostałam jeszcze ani biletu ani wizy czy coś, nawet nikomu o tym jeszcze nie mówiłam do dzisiaj oprócz taty, wiadomo, zgodził się bez problemu, miałam wrażenie, że

się w ogóle o mnie nie martwi, ale co tam.. Lecieć miałam już podobno 1 lipca, tak pisali mi na skype. Bałam się, że się rozmyślili czy że to nie wypali czy coś.

W końcu był 29 czyli niedziela, jutro zakończenie roku szkolnego. Wstałam rano, ubrałam się luźno w dresy i bluzę ze zdjęciem Justina bo dzisiaj nikt nie przychodził,

ja też nigdzie nie szłam. Zeszłam szybko na dół bo byłam bardzo głodna. Zjadłam cruasanta z dżemem i nagle usłyszałam dzwonek do drzwi. Podeszłam do nich i otworzyłam

był to listonosz.

-Dzień dobry, przepraszam, że w niedziele, ale system się popsuł i dzisiaj rozwozimy spóźnione listy. Proszę podpisać.-uśmiechnęłam się odpowiadając i odebrałam

wszystkie listy, podpisałam papiery i pożegnałam się. Podbiegłam szybko do blatu kuchennego. Widziałam tam same rachunki za prąd, gaz i listy do taty. Zawiodłam się,

rzuciłam listami nerwowo o ścianę. Zobaczyłam, że z jednego listu wypadł drugi. Podeszłam z nadzieją, że to ten list. Podniosłam go i spojrzałam co na nim pisało. Był

to rachunek za telefon.

-Nie, no proszę Was..-zjechałam po ścianie, tak bardzo chciałam jechać do Ameryki. Po moich policzkach spłynęły łzy. Nagle usłyszałam, że drzwi się otwierają był to

tata ze swoją kochanką. Jak zwykle się miziali, a ja się tylko krzywiłam. Odchrypnęłam ze zmarszczonymi brwiami.

-O, witaj, przepraszam, ale zapomniałem Ci czegoś dać, przyszło to w piątek..-Wyciągnął rękę, a ja złapałam list, był to list z U.S.A. Co?!? W Piątek?! Dopiero teraz

mi go dajesz? Pobiegłam szybko na górę i otworzyłam go, usiadłam na łóżku i zaczęłam czytać..

''                                                       Kochana Sally! 
Nie będziemy się rozpisywać po prostu chcemy Cię tutaj z nami chociaż na 2 miesiące. Erden bardzo tęskni jak i my. Odbierzemy Cię na lotnisku, a na potem mamy już plany.
Wszystko załatwiliśmy. Masz wizę na 10 lat i bilet dołączony do tego listu. Do zobaczenia kochanie, miłego pakowania!:)

                                                                  Jennifer, Kathy, Erden and others.''

Przygryzłam wargę, powywracałam oczami dookoła i zaczęłam się pakować. Jutro miałam zamiar o tym powiedzieć moim znajomym.

***

Matko witajcie Kochani. Zmieniłam opowiadanie tak, tak. Po prostu nie miałam weny na dalszą część tamtego, znaczy się miałam, ale uznałam, że to już bez sensu. Napisałam jakieś takie opowiadanie ponieważ mniej więcej już wiem co pisać dalej a z resztą sama mam rodzinę w Ameryce więc będzie mi prościej ujjyhgfvvcdfghtyujuythrg. Justin pojawi się jeszcze spokojnie w 3 rozdziale już na pewno będzie a w 2 jeszcze nie wiem, muszę się zacząć za pisanie i dodać w menu wygląd Sally. Jutro już do szkoły ugh ale tylko 2 dni a potem znów wolne, więc za 2 dni lub około 3 pojawi się nowa notka. Lecę odrabiać angielski. Jeśli chcecie być informowani podpisujcie się pod zakładką ''Informowani''. Do następnej notki. Do zobaczenia, ily♡

Wygląd bohaterów.

 SALLY ROBINSON (17l.)

169cm wzrostu. Jest bardzo skromna, mówi o sobie, że jest gruba, lecz wszyscy jej znajomi uważają, że jest bardzo chuda i tak też jest. Ma włosy nie daleko poza ramię. Kolor brązowy a końcówki przybierają kolor blond/kręcone. Zielono-piwne duże oczy z długimi naturalnymi rzęsami. Śliczny uśmiech, blade usta, mniejsze zęby. Zgrabny mały nos. Zazwyczaj dłuższe naturalne ale też i nie za długie paznokcie pomalowane na pudrowy róż.

Styl ubierania się: sportowo ale i za razem elegancko.

JENNIFER SUGNY (55l.)

166cm wzrostu. Grubsza sylwetka. Krótkie siwo-brązowe włosy/loki. Średnie piwne oczy z długimi rzęsami. Ładny uśmiech, zgrabny nos. Dłuższe naturalne ale też i nie za długie paznokcie pomalowane na niebiesko.

Styl ubierania się: luźno, ale elegancko.

KATHY SUGNY (35l.)

171cm wzrostu. Blond włosy, długość do ramion. Grubsza sylwetka. Mniejsze brązowe oczy, zgrabny nos. ''Cieńsze'' blade usta, śliczny uśmiech i małe zęby. Ładne dłuższe naturalne ale też i nie za długie paznokcie pomalowane na pomarańczowo.

Styl ubierania się: luźno, ale elegancko.

 ERDEN SUGNY (3l.)

Mały/dziecko. Blond włosy krótkie. Śliczny uśmiech, małe zęby zgrabny nos. Mniejsze brązowe oczy z krótszymi rzęsami. Szczupły. 

Styl ubierania się: sportowo.

***

Głównych bohaterów mniej więcej wam przedstawiłam chyba. Justin Bieber wiecie jak wygląda, a jak pojawią się inni jacyś bohaterowie to wyobraźcie ich sobie ja amerykanów bo nie będę każdego opisywać. O dokładniejsze pytania zgłaszajcie tutaj; ask.fm/IMPOSSIBLEANDYET

Kontakt

TT.com/drewxsh
ASK/BIEBERXH
E-MAIL/pauline.slywaz@gmail.com

O autorce

Witajcie, nazywam się Martyna, mam 15 lat i pół. Jestem belieber i arianator. Postanowiłam zacząć blogować na blogspocie, wcześniej miałam tylko na onecie. Więcej dowiecie się pytając na asku, który jest podany w "Kontakt". Mam nadzieje, że spodoba Wam się to jak pisze.

Informowani

- paulinaa__xD
- ddakaaangel
- awmyhazz 
- okrutna15585 
- only_hopexx 
- maooho 
- Doninika  
- justin_ma_swag
- bieberdaddy